Er waaide een snijdende wind over het veld. Toch was het een historische dag: voor het eerst sinds mensenheugenis stond Sikopi 2 uniform op het veld!
Iedereen in dezelfde kleuren, dezelfde trots… en, zo bleek, ook eenzelfde gebrek aan trefzekerheid.

Starten in aanval: Philip, Christoph, Enya en Sara

Starten in verdediging: Johan, Tom, Joke en Leen

De openingsfase had alles wat korfbal hoort te hebben: traag tempo, bevroren vingers en tien minuten zonder doelpunt. Een zucht van opluchting ging door het veld, niet omdat iemand juichte, maar omdat er tenminste íets gebeurde. Verde kreeg een penalty — maar miste deze, geheel in sync met het verloop van de wedstrijd. Enya miste inloper op inloper, en Philip had zijn inner Kobe Bryant thuisgelaten in de zetel onder een dekentje. 

Dan viel eindelijk een doelpunt. Helaas voor ons: 1-0 Verde.
Sikopi besloot daarop dat het tijd werd om te doen waarvoor we eigenlijk gekomen waren: 
1-1 via Enya, 1-2 Johan, en 2-2 vlak daarna.
Het hoogtepunt van de eerste helft kwam van Philip die zich tijdens het binnenhouden van een bal, zich even op het WK voetbal in Amerika achtte. Maar een duidelijke 2-2 voetbalscore om te rusten. 

Tijd voor gelegenheidscoach en reporter Lars om enkele wissels door te voeren. Johan werd gewisseld voor Kobe (Merci Kobe) en kwam in het vak van Philip in de plaats van Christoph. Christoph wisselde dan weer met Kobe om de stoelendans compleet te maken. Pascal maakte haar zoveelste come-back en viel in in de plaats van Joke, om met haar welgekende presence het vak te sturen. 

Uiteindelijk begon de motor héél voorzichtig te draaien:
2-3 Enya, 2-4 Johan, 2-5 Tom, 2-6 Leen, 2-7 Johan (het werd bijna routine).
Christoph mocht nog afsluiten met de 3-8, en ergens viel ook nog een 4-8 op het bord — al kan u verslaggever even ingedut zijn. Puntjes mee naar Linkeroever, en blij dat we na dit spektakelstuk de zaal inkunnen, nog steeds in onze matching tenues. (En volgende keer met foto beloofd ;))

XL